W 1934 roku rozpoczyna się w mieście i w okolicznych wioskach praca braci, którzy dali początek późniejszemu Kościołowi Wolnych Chrześcijan w Żywcu. Początki ruchu Wolnych Chrześcijan sięgają roku 1830, kiedy to w Irlandii odbyły się pierwsze publiczne zebrania. W Polsce działalność Wolnych Braci przypada na początek XX wieku , po II wojnie światowej weszli oni w skład Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego, aby w 1981 roku utworzyć Kościół Wolnych Chrześcijan.

W Żywcu przed wojną zalążki powstałego zboru mają swoją genezę w nieformalnych grupach zbierających się po domach. Pierwsze nabożeństwa odbywały się w domu Kalinowskich w Sporyszu i u brata Dyducha w Pietrzykowicach. W późniejszym okresie siedzibę przeniesiono do prywatnego mieszkania siostry Matlakowej, a następnie do Józefa Kozła w Zarzeczu. W okresie okupacji hitlerowskiej z powodu swojej przynależności wyznaniowej kilku braci z rodziny Adamczyków zostało zadenuncjowanych i znaleźli się w obozie koncentracyjnym, gdzie czterech zostało straconych. Po wojnie uczestnikami zgromadzeń byli: Kozioł, Rakus, Łatanik, Stasica, Adamczyk, przeważnie wraz ze swoimi rodzinami. Zbór zbierał się wtedy w Pietrzykowicach, potem na Podlesiu, aby w końcu znaleźć siedzibę w kaplicy-barku na posesji Franciszka Kozła. Z powodu prac inwestycyjnych związanych z budową zapory wodnej zbór musiał uzyskać inną lokalizację. Nastąpiło to w roku 1962, kiedy to rozpoczęto budowę nowej kaplicy przy ulicy Wesołej w Żywcu. Na początku lat osiemdziesiątych społeczność liczyła ponad 100 członków. W tym czasie rozpoczęto budowę kaplicy przy Al. Legionów w Żywcu, gdzie ostatecznie zbór znalazł swoją siedzibę.